Rozdział 12

WAŻNE!

Kochani, na wszystkie komentarze z rozdziału 11 i 12 odpiszę po niedzieli. Ten tydzień był bardzo intensywny i nie dałam rady tego zrobić. Mam nadzieję, że się nie pogniewacie. 

Rozdział 12

Nim się obejrzeli, od przywiezienia Sama na ich terany minął tydzień. Allan czuł się już pewnie w klanie Lucasa, polubił też wszystkich zmiennych, którzy bardzo ułatwiali im życie. Odkąd dowiedział się o śmierci swojej rodziny, nie podejrzewał, że Liz będzie miała aż tyle wujków i cioć, którzy będą się chcieli nią zajmować.

            Na dodatek Lucas był opiekuńczy i tak jak zaplanował, zajmował się jego córką, pomagając mu w codziennych obowiązkach. Dzisiaj jednak mieli poświęcić czas tylko sobie i wyjechać do miasta. Allan siedział na kanapie, przeczesując dłonią kosmyki włosów partnera. Jego głowa spoczywała mu na kolanach. Ramiona Luca były lekko uniesione, przytrzymując kolejny dokument, który czytał. Liz spała na ganku w kołysce, położona w cieniu, ale mimo to łapała do płuc ciepłe, świeże powietrze. Nie martwił się o jej bezpieczeństwo, wiedząc, że są sami na dużych połaciach ziemi, zresztą usłyszałby to. Sam też czytał jeden z kryminałów, który trzymał w dłoni. Co jakiś czas przewracał kolejne strony, zagłębiając się w treść wykreowanego przez autora świata.

            Lucas coraz bardziej się rozleniwiał przy Allanie. Wcześniej jeździł sprawdzać budowę hotelu codziennie, co dwa dni zaglądał też do swojego gabinetu, zajmując się obowiązkowymi rzeczami. Przy kochanku jednak jego nawyki opóźniały się o jeden dzień, mimo tego, że nadal był równie skuteczny. Budowlańców kontrolował co dwa dni, a gabinet odwiedzał co trzy i częściej zabierał pracę do domu, by być bliżej partnera. Mimo iż wykonywał swoje obowiązki rzadziej, to jednak robił to szybciej i sprawniej, nie marnując czasu na nic innego. Lubił ten nowy porządek rzeczy. Tym bardziej że z Allanem równie dobrze mu się rozmawiało i milczało.

            – Zostawisz mnie w końcu? Każdy potrzebuje samotności, a ty zachowujesz się jak pieprzony strażnik. – Chyba wszyscy przestali reagować na próby związania się Marco i wybuchowego, jak się okazało, Sama. Przynajmniej do dzisiaj. All kojarzył go jako spokojnego, ułożonego wilka – jednak zdobycie niechcianego partnera wzbudziło w nim nieznane dotąd pokłady frustracji i złości.

            – Przecież tego nie robię – odpowiedział mu z pewnej odległości drugi mężczyzna.

            – Bo ci uwierzę. Przytłaczasz mnie, a nawet nie jesteśmy ze sobą! Ogarnij się, do cholery, już raz coś powiedziałem. – All zacisnął lekko pięść, nie reagując jednak na te słowa. Po pierwsze miał ochotę zdzielić Sama po głowie, tak samo jak Marco. Chciałby im pomóc rozwikłać tę trudną dla nich sytuację. Para, jak wszyscy w domu ich nazywali, co chwilę się spierała i konfrontowała, a tak naprawdę jeszcze ze sobą nie byli. Na dodatek przemoc, która się pojawiła zaraz na początku, nie nastrajała zbyt optymistycznie.

            Lucas wiedział, jak jego przyjaciel reaguje na te słowa, sam jednak nie mógł mu pomóc. Nikt nie ma prawa wtrącać się w rodzącą się więź, dopóki jeden z partnerów tego nie zachce, a i tak osoba, którą o to prosi, może odmówić. Nie miał jednak tej samej wiedzy co Allan, który został wyuczony przez swego ojca. Można było obejść ten zapis. A Sam dawał ku temu doskonały powód. Przemoc. Westchnął cicho i odchylając lekko głowę, spojrzał na partnera.

            – On ma niezły charakterek. – All spojrzał mu w oczy i uśmiechnął się lekko.

            – Ma i trzeba go poskromić. A Marco będzie do tego najlepszy. Przynajmniej tak mi się wydaje. Jeśli tylko chociaż trochę się ułoży.

            – Szaleńczy związek pary beta. Tylko, czy nasz dom to przetrzyma? – Nie mogli powstrzymać śmiechu. Sami dość często w ostatnim tygodniu się kochali, a co jeśli nowo utworzona para należy do tych pałających gorącym uczuciem? Wszystko na to wskazywało. Wtedy wybuch namiętności może powalić wszystkich na łopatki.

***

            Lucas nie przyznał się Allanowi, że prócz wizyty na budowie zaplanował kino, a później dobrą kolację. Zabrał swojego partnera na ich pierwszą randkę, co tak naprawdę obu ich zaskoczyło. Przez tak krótki okres przyzwyczaili się do siebie, pokochali za pewne cechy charakteru, które w dzisiejszych czasach są coraz rzadziej spotykane.

            – Pojadłem. – Allan starał się siedzieć prosto, ale zapełniony brzuch odrobinę mu ciążył. Błogi uśmiech błąkał się po jego twarzy, a wzrok spoczął na oczach partnera.

            – Ja też. Dawno nie jadłem nic tak dobrego.

            – Powiem Alis. – Roześmiał się na oburzony wzrok kochanka. Ostatnio to właśnie jego siostra gotowała większość posiłków, jakby na złość swojemu partnerowi. Pokochała wyszukiwanie nowych potraw i testowanie ich na całej rodzinie. Nikt nie miał serca jej powiedzieć, że niektóre wychodziły dosłownie okropnie, mimo iż kobiecie one smakowały.

            – Wtedy ty też będziesz miał przerąbane, bo cały klan się na ciebie wkurzy i skończą się ciasteczka czekoladowe mojej siostry. – All w głowie porównał plusy i minusy sytuacji. Dziewczyna piekła obłędne ciastka i nie dziwił się, że Lucas z Marco prawie się o nie bili. Raz był świadkiem takiej sytuacji, a potem przez dwa dni wyśmiewał się z partnera.

            – Wolę ciastka.

            – Wcale ci się nie dziwię. – Uśmiechnęli się do siebie. Lucas pochylił się lekko nad stołem, kładąc partnerowi rękę na dłoni. Musnął kciukiem wewnętrzną jej część, pieszcząc ją delikatnie. – Coś cię trapi.

            – Marco i Sam. – Nie zamierzał ukrywać tego, że martwi się o tę dwójkę. Dla obu chciał jak najlepiej, a to, co aktualnie się działo, nikogo nie przyprawiało o dobry humor. Mężczyźni darli ze sobą koty, a właściwie to Sam był negatywnie nastawiony do Marco, a ten zamknął się w sobie.

            – Tak, mnie też chodzi to po głowie. Masz jakiś pomysł? Bo ja myślę nad jedną rzeczą.

            – Myślałem o tym… Skoro i tak któryś z nas jest w domu, to może – zamilkł na chwilę – odeślij na jakiś czas Marco. – Lucasa zaskoczyła ta propozycja. Nie przypuszczał, że Allan może chcieć zastąpić jego betę Samem, który w rzeczywistości przez swoją porywczość nie nadaje się do tej roli. – Będziemy przez kilka dni funkcjonować bez bety, a on będzie miał czas odsapnąć od tego, jak Sam go traktuje. Nie podoba mi się to i mam ochotę porozmawiać z tym gówniarzem po raz kolejny. – Uśmiechnął się na słowa partnera. Nie zamierzał pozbywać się niedźwiedzia, a jedynie chciał dać mu odpocząć od nich wszystkich. Sam miał podobny pomysł, z tym że z oddelegowaniem Marco do pilnowania budowy, mógłby nocować w hotelu i nie musiałby się niczym innym przejmować. Znał mężczyznę i wiedział, że ten nie usiedzi w jednym pomieszczeniu, dlatego wymyślił coś takiego.

            – Wyślę go do pracy przy budowie. Przyda mu się to.

            – A wypoczynek? – Uniósł lekko lewą brew.

            – Zwariuje wtedy.

            – Tak też myślałem. – Sięgnął po filiżankę  i napił się łyk kawy. Była już chłodna, oddająca większą porcję goryczy, niż gdy spijało się jej pierwszy ton.

            – Wracamy powoli? Proponuję jeszcze spacer. – All uśmiechnął się lekko. Tego mu było trzeba, żeby odetchnąć.

***

            Marco stał zrezygnowany pod prysznicem. Nie wiedział, po co tak długo czekał na partnera, skoro ten i tak go odrzuca. Nienawidził tego lęku w sobie i poczucia beznadziei za każdy razem, gdy Sam go odtrącał, podkopywał wiarę w siebie, burzył codziennie nową nadzieję. Nadal nie miał szansy choćby podać mu kubka z kawą. Kurwa mać, facet zachowywał się jak totalny dupek, niedbający o nikogo i o nic. O jego uczucia w szczególności. Nie potrafił udawać, że jest ze skały i nie wiedział, czy aż taką przyjemność sprawia mężczyźnie pastwienie się nad nim?

            Jeszcze trochę, to zamiast jakichkolwiek pozytywnych uczuć, będzie w stanie go tylko nienawidzić. Tu nie chodziło o samo odrzucenie jako takie, a o sposób, w jaki to robił. Ciągle podnosił na niego głos, nie pozwalał się zbliżać na mniej niż pięć kroków, unikał go i o wszystko obwiniał, na dodatek to jak go dwa razy odepchnął. Nie przyznał się, że jak wylądował na ścianie, rozciął głowę. W pokoju przemył rankę wodą z mydłem. Miał dość. Młody przeginał,  a on nie chciał tego tolerować. Nie był szmatą, którą można źle traktować.

            Widział bezradność na twarzach jego braci i sióstr, tę, którą sam czuł w sercu. Musiał wyjechać. Nie zamierzał dać sobą pomiatać, a wiedział, że odległość dobrze mu zrobi. Im dalej wyjdzie, tym lepiej, ponieważ łatwiej nie będzie czuć. Z czasem ból zmaleje, a on sobie ze wszystkim poradzi. Może Lucas pozwoli mu odejść do innego klanu albo zacznie żyć zupełnie sam? W końcu taką mieli naturę, spotykali się z partnerkami tylko w okresie rui i rozchodzili zaraz po niej.

            Skrzywił się na samą myśl o wyjeździe. Potarł sobie mocno pierś, próbując rozładować chociaż trochę ból. Czytał gdzieś, że pojawia się on na skutek nadmiernej produkcji kortyzolu w organizmie, który jest odpowiedzialny za stres. Gówno prawda, gdyby tak było, to nie bolałoby aż tak.

            Skończył szybko prysznic, powycierał się ręcznikiem i wszedł do pokoju. Zamierzał ten wieczór spędzić sam, nie wychylając nosa z pokoju i czytając książkę. Chciał mieć gdzieś fochy i nerwy smarkacza, który go odrzucał. I nie chodziło tu o zranioną dumę! O nie. Miał go serdecznie dość.

            Sięgnął po grube tomiszcze spoczywające na szafce nocnej i otworzył na pierwszej stronie, zagłębiając się w świat fantazji, cichych i szalonych zabójców oraz ich ofiary. Będzie musiał zapolować – ta myśl pojawiła się nagle w jego głowie, zamierzał ją jednak zrealizować następnego dnia. Zmieni się i będzie biegał po lesie, chociaż może być cholernie powolny. Dzisiejsze wydarzenia go przytłoczyły, więc zamierzał przestać się nimi zajmować.

***

            Lucas stał pod pokojem Marco. Pukał, wiedział, że mężczyzna tam jest, a jednak ten nie reagował. W końcu uchylił drzwi i zobaczył, że ten jest tak zagłębiony w lekturze, że nie zwraca uwagi na otaczający go świat. Ich dom mógłby się walić i palić, a on by tego nie zauważył. Stał chwilę, decydując się na to, co powinien zrobić. Mógł o swojej decyzji poinformować go jutro rano, ale jeśli zrobi to już teraz, Marco wyjdzie, nim nastanie poranek.

            – Masz chwilę? – Z lektury wyrwał go głos alfy. Nie słyszał, gdy ten wchodził do jego pokoju, co było dziwne. Chyba za bardzo przyzwyczaił się do mężczyzny, że przestał na niego reagować.

            – Tak. Coś się stało? – zapytał, marszcząc przy tym brwi i zamykając książkę, wcześniej jednak umieszczając w niej zakładkę.

            – I tak i nie. Wszystko zależy od ciebie.

            – To nie brzmi zbyt optymistycznie. – Nie podobała mu się mina Lucasa, jego zafrasowanie. Przyjaciel czymś się martwił, a on nie mógł mu pomóc, bo zajmował się swoim życiem.

            – Bo takie nie jest. Rozmawiałem z Allanem i podjęliśmy pewną decyzję. – No tak, mógł się tego spodziewać. Uśmiechnął się lekko.

 – Odsyłacie mnie do innego klanu?

            – Potwierdziła się moja opinia, że jednak jesteś idiotą – parsknął Luc i poklepał go po ramieniu. – Nikt cię nie zastąpi, przyjacielu. Tu jest twoje miejsce i nikt nie chce cię odsyłać na stałe.

            – Aha. – Przeciągnął lekko końcówkę. – Na stałe? W czym rzecz? Powiedz to wreszcie.

            – Wszystko zależy od ciebie, jak już wcześniej mówiłem. Nie podoba nam się to, jak Sam cię traktuje. Allan zamierza interweniować na swój sposób, jednak ustaliśmy, że jeśli chcesz, możesz na jakiś czas wyjechać na budowę. Będziesz wszystkich doglądał, ja nie będę się wtrącać, bo wiem, że dasz sobie z tym radę. Pokój w hotelu masz zarezerwowany. Wiem, że oszalałbyś w pokoju i za to uwielbiasz swoją pracę, dlatego taka propozycja. Nie musiałbyś siedzieć bezczynnie. – Jednak Lucas znał go bardzo dobrze. Wiedział, czego potrzebuje i jak się z tym wszystkim czuje. Ważna była dla niego również świadomość, że wszyscy się o niego martwili, nie udawali, że nie widzą problemu.

            – Dziękuję. Wyjadę pewnie przed śniadaniem.

            – Tego się spodziewałem. – Lucas sięgnął do torby leżącej na ziemi. – Tu masz wszystkie dokumenty, które upoważniają cię do podejmowania decyzji i wiele innych. Oprócz tego rezerwację, pieniądze, kilka książek.

            – Pełen komplet pierwszej pomocy w sytuacjach kryzysowych.

            – Dobrze wiesz, że jestem zawsze przygotowany na takie ewentualności. – Marco objął go w męskim uścisku, dziękując w ten sposób za wszystko.           

            – No ja nie wierzę. Przed oczami mam czysty dowód zdrady. – Allan roześmiał się na ich drgnięcie i spanikowane spojrzenia. – Spokojnie, panowie, tylko żartowałem. Marco – uśmiechnął się do mężczyzny szeroko – chyba musisz się z kimś pożegnać. Ja nie wiem, jak ona przeżyje bez ciebie te kilka dni. Uwielbia cię, co nawet mnie zaskakuje. – W silnych ramionach mężczyzny gaworzyło wesoło dziecko. Liz machała nóżkami i rączkami, młócąc nimi powietrze.

            – Ja też bym nie mógł tego przegapić. Pora karmienia? – Allan kiwnął głową, wręczając mu butelkę. – Cholera, mógłbym mieć swoje. Za bardzo ją uwielbiam, przez co ciągle was wyręczam. – Roześmiali się na to stwierdzenie. To była prawda. Marco darzył specjalnym uczuciem dziecko swoich przyjaciół, bo nie potrafił myśleć o niej inaczej. Rozpieszczał ją zabawkami i ciągle się nią zajmował, w przeciwieństwie do innych dzieci z rodziny.

            – Wrócisz, prawda? – Wilk w końcu zadał niewypowiedziane wcześniej przez nich pytanie. Jeśli Sam się nie opamięta, wcale nie zdziwiłby się, jeśli byłoby inaczej.

            – Postaram się, ale nie obiecuję. Chyba sam rozumiesz.

            – Tak. Zaakceptujemy każdą twoją decyzję, bo to ty musisz być szczęśliwy. – Marco uśmiechnął się z wdzięcznością. Chwilę jeszcze porozmawiali, gdy mała zasypiała zadowolona w ramionach ulubionego wujka, jednak znali też umiar, dlatego dość szybko udali się do siebie. Mężczyzna nie chciał na razie oddawać im Liz, co zrozumieli. Wiedzieli, że będzie z nim bezpieczna i szczęśliwa.

***

            Poranek został przywitany kompletną ciszą i spokojem. Allan leżał wtulony w ramiona Lucasa i myślał nad tym, czy podjęli dobrą decyzję. Słońce dopiero wstawało, oświetlając ziemię pierwszymi promykami ciepła. Spoglądał na okno, nasłuchując tego, co się dzieje. Jego księżniczka spała głęboko w pokoju obok, w nocy musiał wstawać ją nakarmić, ale od tej pory sama się nie obudziła. Luc uśmiechał się przez sen, trzymając go w objęciach, a on sam… Obudził się przed wyjazdem Marco z domu. Pożegnał się z mężczyzną i powiedział mu o tym, że żywi nadzieję, iż ten szybko wróci.

            Stał na ganku, patrząc, jak pakuje dwie małe torby do samochodu. Jedną z dokumentami od jego partnera, drugą jak podejrzewał z ubraniami. Wrzucił je na tylnie siedzenie i zasiadł za kierownicą. Odpalił silnik, opuścił okna z dwóch stron i nie odwracając się, ruszył. Gdy rozwinął dość małą jeszcze prędkość, wystawił jedną rękę na pożegnanie. Allan coś czuł, że jeżeli Sam czegoś nie zmieni w swoim zachowaniu… Marco nie wróci. Miał głęboką nadzieję, że się mylił.

            Dzisiejszej nocy miał bardzo płytki, niespokojny sen. Na dodatek chciał choćby sam pożegnać ich betę. Wiedział, że tak będzie lepiej. Lucas miałby problem z pozwoleniem mu na wybranie odpowiedniej drogi, a wiedział, jak ważna będzie ona dla bety.

            – Nie śpisz? Muszę wstać pożegnać… – Słowa partnera utonęły w głębokim ziewnięciu.

            – Wyjechał pół godziny temu. Nie chciał się żegnać, to zawsze boli. – Posłał kochankowi współczujący uśmiech.

            – A ty przez to wszystko nie możesz spać, co? – Kiwnął lekko głową, czując dłoń wplątującą się w jego kosmyki i pieszczącą skórę głowy. – Jesteś cholernie dobrym alfą, który chce dbać o wszystkich.

            – Niestety. Może to źle, bo przez to zaczynam rozmyślać o tym, jak wszystkiemu zaradzić, nawet gdy to nie ja decyduję.

            – Wiem, kochany. Zdążyłem to zauważyć. Są dorośli i jeżeli mają się zranić, to lepiej teraz, niż gdyby mieli to robić już po sparowaniu.

            – Ty coś o tym wiesz, co? – Spojrzał mu w oczy, podnosząc lekko głowę na jego klatce piersiowej.

            – Można tak powiedzieć. Z tym że mój tajemniczy partner nie odrzucał mnie w tak wrogi sposób, a jedynie martwił się o swoje dziecko – co zresztą chyba zrozumiałe. Teraz mam pakiet szczęścia partnera i maleństwo, a przy tym nie muszę rodzić. – Allan roześmiał się na widok chwytającego się za dół brzucha partnera.

            – Nie wiem, czym miałbyś to zrobić. – Podniósł się i zawisł nad Lucasem, całując jego usta. Przykrył ciało kochanka swoim, opierając się na ramionach.

            – Za co to? – Mruknął Luc.

            – Po prostu. – Ich usta ponownie połączyły się w pocałunku pełnym czułości, przeradzającym się w namiętność i pragnienie. W ruch nie poszły tylko usta, ale i dłonie, zęby, jak i ta jedna z najwrażliwszych części ich ciała.

***

            Nie spodziewał się, że tak ciężko będzie mu opuścić dom. Wcześniej przecież wyjeżdżał już nie raz. Jednak wszystko się zmieniło. Zostawił tam serce, niekoniecznie przy partnerze, ale przy wszystkich ludziach i okolicach. Nazywał rzeczy po imieniu. Drugiego takiego miejsca na ziemi nie znajdzie. Nie dla siebie. Jego rodzina na tę chwilę była idealna i wyjątkowa. Nic więcej do szczęścia nie było mu potrzebne. Teraz tak twierdził.

            Od dawna czekał i tęsknił za partnerem. Mimo że stereotypowo mężczyźni powinni być cholernie silni, on chciał po prostu mieć z kim spędzać czas, przytulić się, pośmiać i zrelaksować. Nie kogoś, kto będzie tylko przyjacielem. Nie cofnąłby czasu, bo ponownie czułby tę samą tęsknotę, co wcześniej, która mimo wszystko nie była tak silna, jak to, co czuł teraz. Zjechał z drogi i zatrzymał się.

            – Kurwa mać! – Walnął dłońmi w kierownicę. – Kurwa mać! Ale to spieprzyłeś, Sam! – Ponownie wykonał ten sam gest. – Mogliśmy być razem szczęśliwi, a ty nie chcesz mnie tylko dlatego, że jestem niedźwiedziem. KURWA! – Wydarł się głośno. I tak nie miałby go kto usłyszeć. Oparł głowę na kierownicy. – Nie chcę żyć bez ciebie, ty jebany skurwysynie. – Przymknął powieki i zacisnął je mocno. Nie zamierzał przez swoją słabość do młodego mężczyzny dać się szmacić. Dobrze zrobi mu wyjazd. Wszystko było za świeże, by mógł to roztrząsać. Zamierzał przepracować cały dzień, może dwa albo i tydzień i dopiero się tym zająć. Nie wcześniej, niż będzie gotów. Pytanie tylko, kiedy to będzie?