Rozdział 27

Kochani!

Mam dla was ważną informację! Od 13 do 20 września mnie nie ma ;) W związku z tym, nie będę odpowiadać na komentarze, zapewne zacznę nadganiać je dopiero 22 :D 

Notki będą o czasie. Jeżeli nic się nie pojawi, bardzo proszę, dajcie znać Luanie, ponieważ zawsze na czas wyjazdu ma dostęp do mojego konta. 

Do napisania po 20 :)

Pozdrawiam

LM

P.S. W tym tygodniu jeszcze odpowiadam na komentarze :)

Rozdział 27

            Marco i Sam stali ramię w ramię u jubilera. Zamierzali kupić trzy identyczne, proste, złote obrączki. To dlatego tak chętnie dzisiaj pojechali do miasta pozałatwiać pewne sprawy za Lucasa. W nocy zostawił im kartkę, co takiego muszą wykonać, ponieważ on sam jest nie do życia. Obaj dobrze wiedzieli, gdzie znajdował się przez ostatnie dni, tym chętniej więc pojechali pozałatwiać wszystkie najważniejsze sprawy.

            – Co sądzisz o tej? – Marco wskazał kochankowi prosty krążek.

            – Nie. Jest zbyt delikatna. Potrzebujemy czegoś grubszego i szerszego. Ta jest zbyt…

            – Kobieca. Masz rację. Pasuje na niewielką dłoń. – Dopiero przyglądając się obrączce, zauważył, że w ogóle nie pasowałaby do Maxa, a co dopiero do nich. – A ty zdążyłeś coś wybrać? – Spojrzał na Sama i potarł lekko jego ramię.

            – Co powiesz na te? – Rzeczywiście wskazane przez partnera krążki były odpowiednie. Młoda dziewczyna na początku chciała im pomóc coś wybrać, ale stwierdzili, że dadzą sobie radę sami. Teraz natomiast chcieli je przymierzyć. Wiedzieli, że to dość odważny i szybki krok, ale chcieli, by każdy wiedział, iż Max jest ich. Wątpili, by ktokolwiek podrywał zajętego mężczyznę. Mogli się mylić, ale na razie sam ogólnie przyjęty symbol związku by im wystarczył.

            – Idealne. Możemy panią prosić? – Dziewczyna podeszła do nich z uśmiechem.

            – W czym mogę pomóc? – Spojrzeli na nią.

            – Chcemy przymierzyć te obrączki. – Sam pokazał palcem, o która biżuterię mu chodzi. Wzięli od ekspedientki pudełeczko i przymierzyli po jednej obrączce. Kobieta obserwowała ich uważnie, uśmiechając się ledwie zauważalnie. Sam miał dłuższe, ale szczuplejsze palce, natomiast Marco krótsze, o grubszej budowie. Zastanawiali się jednak, jak trafić w rozmiar Maxa. Tu leżał główny problem. Nie mieli pomysłu, co zrobić, by się tego dowiedzieć.

            – Zawsze możemy zdjąć rozmiar, jeżeli panowie tego zechcą. I wtedy wykonamy obrączki na zamówienie – zaproponowała dziewczyna. – Okres oczekiwania trwa od tygodnia do miesiąca. Zależy od ilości innej biżuterii, którą zlecono nam wykonać.

            – Niech nam pani lepiej powie, jak zdjąć rozmiar z pierścionka od osoby, która w ogóle nie nosi biżuterii. Nie mamy pomysłu, jak to zrobić.

            – Za pomocą nitki, jak ta osoba śpi. Zawiązać ją lekko na supełek, zawsze łatwiej jest zrobić trochę większą obrączkę niż za małą. Albo można poprosić jakiegoś znajomego, by wybrał się z tą osobą po pierścionek dla swojej wybranki, pomógł wybrać i ewentualnie go przymierzył.

            – To jest myśl. A coś więcej? Jesteśmy w tym zieloni. – Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.

            – Zawsze można poprosić, by ta osoba sama przymierzyła pierścionek. – Sam skrzywił się brzydko.

            – W tej kwestii to będzie cholerny problem. – Marco kiwnął głową na znak zgody z partnerem. – A czy będzie możliwość wykonania trzech obrączek? – Zaskoczona mina kobiety jakoś ich nie zdziwiła.

            – Oczywiście. Potrzebne będą tylko ich rozmiary. Podejrzewam, że to dla panów?

            – Tak. I dla naszego partnera.

            – Nie ma problemu. Będę tylko musiała zanotować rozmiar palca. – Kobieta podała im zwykłe krążki do określenia ich rozmiaru palca i spisała je na kartce.

            – Czy po prostu ryzykujemy i kupujemy rozmiar na oko? – Marco spojrzał na kochanka. Nie chciał niepotrzebnie czekać i zastanawiać się, jak to wszystko rozegrać. – Najwyżej się ją zwęzi lub poszerzy.

            – Gratuluję, kochanie, doskonały pomysł – powiedział Sam z przekąsem. Spojrzał na krótką notatkę kobiety i ich palce. Próbował sobie przypomnieć dłonie Maxa, ale, cholera, to było ciężkie. – On ma coś pomiędzy nami. Skoro ty masz dwudziestkę, a ja szesnastkę, obstawiałbym rozmiar siedemnaście lub osiemnaście.

            – A pani jak sądzi? – Wilk przewrócił oczami. No tak, Marco zawsze musiał się u kogoś upewnić, co do wyboru tego typu rzeczy.

            – Proponuję, byście panowie wzięli większy rozmiar. Palec czasem lubi spuchnąć, a wtedy nie będzie konieczne, by panów partner musiał ściągać znak oddania. Luźniejsza biżuteria nie musi spadać z palca.

            – W takim razie będą wszystkie trzy – zadecydował. Marco tylko musiał wyciągnąć na nie pieniądze. Roześmiał się, widząc spojrzenie kochanka. – Też cię kocham. – Musnął lekko jego usta, gdy ekspedientka wyszła na zaplecze. – Będą dla nas idealne.

            – Oj tak. W końcu was mam. – Marco puścił mu oko, po czym obrócił się w stronę kasy, by zapłacić zaliczkę.

***

            Meg naprawdę spodziewała się tego, że zostanie okradziona. Tak się jednak na szczęście nie stało. Luigi rzeczywiście najpierw zawiózł ją do hotelu, pomógł jej wnieść rzeczy, po czym napisał na kartce adres, pod który jadą. Zaskoczył ją.

            – Wiem, że możesz mi na razie nie ufać, a chcę, byś się czuła bezpieczna. – Zmarszczyła lekko brwi. W tej całej sytuacji było coś dziwnego, innego, jakiś element nie pasował, tylko jeszcze nie wiedziała, który.

            – Dzięki. Napiszę mojemu przyjacielowi, że dotarłam. – Rzeczywiście wysłała do Lucasa sms–a z informacją, że dotarła do Włoch i że jest w hotelu. Nie poinformowała go o niczym więcej. Byłby gotów wskoczyć w pierwszy samolot i ją uratować.

            Intuicja mogła ją zawodzić, ale wyczuwała przecież zapach mężczyzny, nie mógłby jej skłamać. Przynajmniej taką miała nadzieję.

            – Możemy się zbierać na obiad do twojej rodziny. – Uśmiechnęła się lekko do niego. Ponownie wziął ją na ręce, tym razem nie popisując się zanadto. – Ej. – Roześmiała się. – Umiem chodzić.          

            – Wiem. – Cholera, czuła przyciąganie do tego Włocha. – Ale nie musisz szkodzić swojej nodze, skoro ja bez problemu mogę cię ponieść. Zresztą i tak postawię cię dopiero przy skuterze. – Dawno nie czuła się aż tak skrępowana. Policzki paliły ją żywym ogniem, co zapewne doskonale było widać.

            – Nie możemy iść gdzieś indziej zjeść? – zapytała. Cholera, znała go od godziny maksymalnie i już miała poznać jego rodzinę. On chyba zwariował.

            – Mamma byłaby niepocieszona. – Przeciągnięta spółgłoska nie uciekła jej uwadze. – Zresztą już się nie wymigasz. Powiedziałem, że przyjdziesz. – Jęknęła cicho.

            – No dobrze. W razie czego musisz mnie ratować, bo sama nie dam rady uciekać z tą nogą. Pasuje?

            – Tak. – Podali sobie dłonie i roześmiali się. – Nie będzie tak źle.

            Oprócz tego, że musiał przekonać ją do zostania z nim i wytłumaczenia jej, że jest zmiennym. To będzie ciężkie. Dziewczyna może popaść w obłęd, traumę czy jakkolwiek by to nazwać. Powinien ostrzec jednego z braci, by ci się nie wygadali.

            – Muszę tylko napisać sms–a do brata, że jedziemy. – Kiwnęła mu głową. Zaczynała się stresować. Cholera. Wpakowała się chyba w kłopoty, z drugiej strony wolała sprawdzić, co ją czeka. W razie czego poradzi sobie z kilkoma typkami, jeżeli tylko się zmieni. Wiedziała, że to kwestia chwili w jej przypadku, a z nich może zostać tylko papka.

           

            Dwadzieścia minut później stali przed średniej wielkości domkiem na obrzeżach miasta. Musiała przyznać, że widoki stąd są nieziemskie i już zakochała się w tym urokliwym miejscu. Obok budynku zauważyła otwarty garaż. Gdyby nie drewniana szafa stojąca pośrodku pomyślałaby, że służy do trzymania w nim samochodu. Widok, który miała przed oczyma, dał jej jednak do myślenia.

            – Piękna szafa.

– Dziękuję. Muszę ją jeszcze skończyć. Chodź, zobaczysz ją z bliska. – Zamiast skierować się wpierw do domu, mogła zobaczyć jego zakład pracy. W warsztacie było mnóstwo narzędzi, których nie umiałaby nazwać. Podeszła bliżej.

– Mogę dotknąć? – Wolała zapytać, niż potem zniweczyć kilka godzin jego pracy.

– Tak. Jeszcze nie jest skończona, więc nie mogłem jej niczym dodatkowo pokryć. – Misterne żłobienia u góry dodawały wielkiej szafie miękkości, łagodziły surowe kształty. Mogłaby tam schować wszystkie swoje ciuchy, a i tak zostałoby dużo miejsca. U góry wyżłobione zostały kwiaty, były pięknie wykonane, gdyby je pomalować, mogłyby udawać żywe. Do tego wąż ledwie widoczny między nimi… Miała przed sobą ogrom pracy i czasu, a przy tym niezwykłą precyzję. Spojrzała zaskoczona na Luigiego.

– Sam to wszystko robisz? – Nie mogła uwierzyć.

– Tak. Dostałem zlecenie od jednego z urzędników. Mogłem zrobić z nią, co chciałem, byleby wyglądała ładnie i pasowała do wnętrza jego domu. Nie licząc oczywiście finansów.

– Rzeczywiście coś pięknego. – Dotknęła dłonią małego przebiśniegu.

– No, bracie, nie podrywaj jej już tak na swoja pracę i przedstaw nam ją. – Wyczuła pojawienie się kilku mężczyzn za nią. Odwróciła się w ich stronę, a Luigi chwycił ją w pasie i uśmiechnął się.

– Meg. To są moi bracia. Ehm. Dużo ich. – Widząc wyszczerzone w uśmiechach twarze, sama nie mogła powstrzymać tego gestu. – Giovanni – wskazał na wyglądającego na najstarszego z nich bruneta z ciepłym błyskiem w oku – Alberto – drugi w kolejności był szatyn dużo niższy od starszego z braci, który, z tego, co zdążyła zauważyć, był bardzo energiczny. Od razu jej pomachał i cały czas się wiercił. – Claudio. – Luigi wskazał na kolejnego z braci. Ten był podobny do samego Luigiego, jak gdyby ktoś zdjął z niego skórę i wsadził na młodszego brata. – Francesco. – Zauważyła skrzywienie warg człowieka na swoje imię, pochylił lekko przed nią głowę, przez co nie mogła powstrzymać uśmiechu. – No i najmłodszy z nas Vincento. – Na jej oko chłopak miał jakieś szesnaście lat. Wszyscy byli do siebie bardzo podobni. Na dodatek mieli typowe imiona, które bezspornie kojarzyły się z ich krajem. Zaczynała się obawiać spotkania z jego rodzicami.

– Dzień dobry. – Powiedziała po włosku. Przedstawiła się i nim się obejrzała, została przywitana przez każdego z mężczyzn gwałtownym uściskiem. Czuła się zszokowana ich przekomarzaniem, szturchaniem, każdy jednak uważał, by nie zrobić jej krzywdy i nie urazić jej nogi. Z tego wszystkiego prawie zapomniała o bólu. – Jesteście bardziej żwawi niż moja rodzina, a to już wyczyn. – Ponownie wróciła do angielskiego, bo nie rozumiała większej części tego, co do niej mówili.

– Jeszcze cię któryś poderwie, uważaj. – Luigi puścił jej oko i pomógł przejść do domu.

– Może się na to zgodzę. – Roześmiała się krótko, starając ukryć swoje zmieszanie. Jak niby miała mu powiedzieć, kim jest.

– Chodź – szepnął. Musiał powstrzymać chęć wydobycia z siebie gardłowego odgłosu. Nie jego wina, że nie zamierzał się dzielić swoją partnerką. Na dodatek tak cholernie ładnie pachniała, a zapach ten kojarzył mu się z przytulnym domem.

Na szczęście nie zamierzali zaprowadzić jej do salonu, głośne rozmowy odbywały się w kuchni, gdzie została skierowana. Chwile im zajęło przejście po kilku schodach, nie chciała pozwolić, by mężczyzna znów ją niósł. Może jak wróci do pokoju i uda jej się zmienić, to noga chociaż trochę się wzmocni. Miała taką nadzieję.

– Mamma. – Jej przyszły partner ugiął głowę przed matką. W tym momencie uświadomiła sobie, że ma do czynienia ze zmiennymi. Od żadnego z mężczyzn nie wyczuła tej specyficznej nuty zapachowej. Poczuła się przy nich bezpiecznie, przez co jej zmysły nie zadziałały tak, jak powinny. Ona również ugięła głowę, okazując uległość przed ciemnowłosą kobietą. Nigdy by nie powiedziała, że urodziła sześciu synów. Tym bardziej nie dałaby jej prawie sześćdziesięciu lat, ponieważ właśnie tyle mogła mieć alfa watahy. Była wśród wilków. Znowu. Chichot losu.

– Niedźwiedzico, nasze progi są dla ciebie otwarte. Witaj w domu. – Spojrzała zaskoczona na kobietę. Spojrzenie każdego mężczyzny znajdującego się w kuchni spoczęło na jej osobie.

– Dziękuję. Nazywam się Megan Powerful. – Alga uśmiechnęła się łagodnie.

– Giulia D’Angelo.

– To ty jesteś…? O cholera! – Vincento roześmiał się głośno. – Luigi tego się można było spodziewać. Spotkasz piękną dziewczynę na ulicy i nawet nie rozpoznasz, że jest zmienną. – Giovanni uderzył młodszego brata lekko po głowie. Meg spojrzała na swojego przyszłego kochanka.

– Jesteś moim partnerem.

– Jesteś moją partnerką – powiedzieli w tym samym czasie. W kuchni zaległa cisza.

***

            Allan siedział na ziemi przy Liz. Mała leżała na kocyku, a właściwie próbowała raczkować. Skoro opanowała już przewracanie się na brzuch oraz unoszenie główki, podejmowała kolejne kroki w rozwoju. Widząc, jak mała trzyma się na wyciągniętych rączkach, prawie od razu podsunął jej między nie poduszkę. Liz chwiała się jak liść na wietrze, a łokcie co rusz się uginały nienawykłe do ciężaru.

            – Bruu, btumm. – Jego księżniczka wydawała dziwne dźwięki od przypominających od dawien dawna znane brum, brum po piski i śmiechy. Ślina spływała jej po brodzie, powodując u dziecka jeszcze większą dawkę uciechy.

            – Powiedz „tata”, maleństwo. – All odwrócił się roześmiany do Lucasa. Pokręcił głową z niedowierzaniem.

            – Nie za dużo żądasz? – Pocałował partnera w policzek. – Dopiero uczy się raczkować, a ty już chciałbyś być nazywany ojcem. – Kochanek pogroził mu palcem przed nosem. – Patrz, ile jej to frajdy sprawia.

            – Uśmiech sam się ciśnie na usta, co? – Musnął lekko wargami ucho wilka. Poczuł lekkie drżenie jego ciała. Chciał się z nim kochać. Potrzebował go, owiniętego nogami wokół jego ciała.

            – Tak – wychrypiał lekko Allan. Niedźwiedź usiadł zaraz za nim, tak by móc od tyłu przytulić partnera. Nogi ułożył wygodnie zaraz obok jego, a ręce położył na brzuchu. Lekko ostry wzrok partnera wywołał w nim dawkę dobrego nastroju. – Luc. – Usłyszał w jego głosie ciche ostrzeżenie.

            – Hmm? – Udał niewiniątko, wsuwając obie dłonie pod koszulkę wilka. Zamierzał go doprowadzić do szału, a wieczorem kochać się z nim do oporu. Muskał lekko ciało zmiennego, pobudzając jego wyobraźnię.

            – Dobrze wiesz. Ktoś może tu wejść w każdej chwili.

            – I co? Zobaczy tylko tyle, że się do siebie tulę.

            – Chciałeś chyba powiedzieć, że mnie molestujesz. – Parsknął śmiechem, gdy palce kochanka poruszyły się na jego bokach. On też potrzebował bliskości niedźwiedzia. Sama ich rozłąka spowodowała w nim tęsknotę, a wieści o tym, co go czeka, nie napawały go optymizmem. Może przecież zdarzyć się tak, że przez jakiś czas nie będzie mógł się z nim kochać.

            Odwrócił głowę do partnera i musnął jego wargi. Potrzebował tego, zresztą dość szybko odkrył, że nie potrafi się na niego wściekać. Co z tego, że rano się na niego wkurzał, skoro już teraz miał ochotę rzucić mu się w ramiona. Ich lekkie pieszczoty przerwał telefon Luca.

            – Odbierz.

            – Yhym. – Zanim jednak tak się stało, na jego wargach wylądowało jeszcze kilka ciepłych pocałunków.

            – Już – mruknął, odrywając się od warg partnera. Mogło to być w końcu coś ważnego.

            – Tak, mamo? – Miał ochotę się roześmiać, słysząc potulny głos Luca. – Gdzie jesteś? – Jego wystraszona mina spowodowała większą salwę śmiechu, czując, jak kochanek próbuje się podnieść, by otworzyć drzwi wejściowe. – Już cię wpuszczę. Chwilę. – Rozłączył się i zrozpaczony spojrzał na niego. – Przyjechała moja matka. Chce was poznać. Osz kurwa. Koszmar się zaczyna. Przecież ona będzie tu gruchać nad Liz przez kolejne kilka tygodni. – Allan roześmiał się głośno. Z rozmów, które prowadził z kochankiem, mógł wywnioskować, że kocha on swoją matkę. W szczególności wtedy, gdy jest daleko i nie zamierza wtrącać się w jego życie. Liz również wydawała bulgoczące dźwięki przypominające śmiech. Musiał jej otrzeć ślinę z brody.

            – Idź jej otwórz, kochanie. Na pewno nie cieszy jej czekanie na zewnątrz. – Dopiero te słowa jak gdyby otrzeźwiły Lucasa i ruszył on do drzwi. Allan wziął pieluchę i wytarł dziecko. Gdy wziął ją na ręce, mała prawie od razu wsadziła sobie piąstkę do buzi, ssąc ją namiętnie. Skierował swe kroki do holu, chcąc zobaczyć matkę swego partnera. Zanim jednak udało mu się wyjść z pokoju, jego kochanek podszedł do niego.

            – Mam ochotę uciec jak dzieciak. Ta kobieta mnie przeraża. – Spojrzał w rozbawione oczy partnera. No tak. Allan miał z niego ubaw, a on naprawdę najbardziej kochał swoją matkę na odległość. Miał tylko nadzieję, że nie zostanie na długo, bo kompilacja dwóch teściowych w tym jednej z głęboką traumą, Sam i Marco planujący oświadczyć się Maxowi, budowa hotelu, ząbkowanie Liz, wyjazd Meg, pomoc Allanowi po tym, co usłyszy  i jeszcze zapewne wiele innych drobnych sytuacji, może go przytłoczyć.

            – Dzień dobry, kochanie. Ty musisz być All, o którym tyle opowiadał mi mój syn, a to musi być moja słodka wnuczka. – Kobieta uścisnęła go lekko i spojrzała na Liz. – Osz ty okruszku. Jesteś pięknym dziubkiem babci, co? – Musiał przyznać, że nie spodziewał się, iż ot tak zostanie zaakceptowany. O Liz się nie martwił, zdążył zauważyć, że podbijała serca wszystkich napotkanych na swej drodze ludzi czy zmiennych.

            – Może napije się pani czegoś? – zaproponował, nie wiedząc, jak się do niej zwracać.

            – Mów mi „mamo”. – Widząc drgnięcie ciała wilka, domyśliła się, że powiedziała coś źle. Lucas nie rozmawiał z nią często, tym bardziej więc nie mówił za wiele o swoim partnerze. – Albo Ines. Ewentualnie pani Ines, ale to tylko w sytuacji, gdy nie będziesz mógł się przekonać do poprzednich wersji. – Wydawało jej się, że wybrnęła brawurowo z sytuacji. Cieszyła się, że również Allis jest w ciąży. W końcu jej młodsza latorośl nie będzie czuła aż tak silnego instynktu opiekuńczego.

            – Dobrze. W takim razie, czego się napijesz?

            – Kawy. Z mlekiem. Pół na pół. Bez cukru. Mogę tę kruszynkę? – Nie mogła powstrzymać się, by chociaż na chwilę nie potrzymać jej na rękach.

            – To my za chwilę wrócimy, rozgość się – powiedział Lucas i szybko wyciągnął kochanka z salonu.

            Robiąc kawę w kuchni, Allan znów został przyciągnięty w ramiona partnera. Obrócił się do niego, opierając wygodnie o blat.

            – Nie było tak źle. – Pocałował go lekko w usta. Cieszył się, że w końcu poznał matkę Luca. Instynktownie ją polubił.

            – Nie, ale i tak wolałbym ten czas spędzić tylko z tobą i Liz. Może tylko z tobą.

            – Nie możemy co chwilę oddawać jej komuś innemu pod opiekę.

            – Dlaczego? – Ciepłe wargi skubiące płatek ucha skutecznie rozproszyły jego myśli.

            – Bo jesteśmy jej ojcami. – Dłonie głaszczące mu plecy kusiły przyjemnością. Położył swoje dłonie na biodrach kochanka, kciukami zahaczając o szlufki.

            – Kocham cię. – Tak, on też czuł to samo do swojego partnera. Przyciągnął go do głębokiego pocałunku. Teściowa może przecież chwilę poczekać na kawę.